Dziecinne pytania

Są młodzi, pełni zapału, dobrych pomysłów. Grupa architektów, przyjaciół ze studiów, zostaje zatrudniona do pracy przy budowie nowego osiedla. Ale kolejne założenia urbanistyczne wypadają z planu, brakuje pieniędzy i materiałów, a ich dawny mentor okazuje się cynikiem, który sypie bonmotami w stylu „Lepiej podcinać skrzydła orłom niż wróblom”.

W filmie Janusza Zaorskiego realia Polski przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zostały pokazane z wyjątkową szczerością i bez uciekania się do metafor, które miałby zmylić cenzurę. Autorska narracja przygotowana przez Filipa Springera spycha polityczne konteksty na drugi plan, za to podkreśla to, co zawsze interesowało go jako autora: znaczenie architektury, jej wpływ na relacje społeczne i prywatne życie bohaterów, konsekwencje podejmowanych przez urbanistów decyzji. A przy okazji Springer przypomina, że jest obserwatorem wyczulonym na detale estetyczne (nie tylko wizualne): „Kolory jak u Niedenthala, tylko tak bardziej w szarość”, zauważa, komentując zdjęcia Edwarda Kłosińskiego. I mimochodem zauważa, że 11 milionów Polaków wciąż mieszka w blokach z wielkiej płyty. Czas upływa, lecz blokowiska zmieniają się powoli.

Jakub Demiańczuk